معنا بخشی های من

امشب که خبر درگذشت زن عموی مهربانم را شنیدم، بی‌اختیار پرتاب شدم به گذشته، من زن‌ عمویم را زیاد ندیده بودم ولی هر بار دیدم جز آغوش، کلمات و نگاه مهربانش چیزی دیگری به یاد ندارم.

من معمولا آدم گذشته نیستم، یعنی اهل افسوس و فکر زیاد به آن نیستم ولی اگر به هر دلیلی مسیرم به گذشته بیفتد، آن وقت بیرون آمدن از سیلاب خاطرات گذشته سخت می‌شود.

قدیم‌ترها آدم آینده بودم ؛ زیاد برنامه ریزی می‌کردم تا به هدفهای آینده برسم.

الان اما نمی‌دانم آدم چه زمانی‌ام،..هیچ وقت، هیچ جا...

پ.ن

نوشته شده در شبی که دلتنگ بودم برای مادرم و زن‌عمویم و همه خوبان درگذشته...