احتمالا با «پو» آشنا هستید. همان کودک مجازی معصوم و شکننده که تا آخر عمر طولانی اش خواهان حمایت شماست.
اما هیچ وقت فکر کرده اید که پو کودک است یا بزرگسال؟ چرا علی رغم افزایش سن شکل و شمایلش همیشه کودکانه است؟ چرا تا سنین بالا هم از ما همان خدمات غذا، سلامت و خواب و ... را می خواهد؟ چرا بیشتر علاقه مندان به این بازی دختران و زنان هستند؟ چرا وقتی به پو غذا نمی رسد یا چشمانش از بی خوابی باز نمی شود یا از شدت افسردگی لبخند را فراموش می کند نمی میرد؟ نامیرا بودن پو چه معنایی می دهد؟ اصلا پو چیست و چه معنایی برای کاربران دارد؟
راجع به هرسوال می توان فکر کرد، نوشت، بحث کرد، خواند، پژوهش کرد و دوباره پرسید؛ اما من در اینجا می خواهم صرفا مواردی را که به ذهن خودم می رسد بنویسم که احتمالا پراکنده و نامسنجم باشند.
شاید اولین حسی که با دیدن پو به ما دست بدهد حس مواجه شدن با کودکی است که نیازمند یاری است. او نمی تواند از یخچال غذا بردارد، چراغ خواب را خاموش کند و ... همه این کارها را شما باید برایش انجام دهید. وقتی که کمی از وقت خواب و غذایش می گذرد به موجودی کاملا شکننده و بی دفاع تبدیل می شود که با تمام وجود برای به دست اوردن نیازهای ضروری اش و سرزدن شما لحظه شماری می کند و احتمالا احساسات شما را تحت تاثیر قرار می دهد تا باز هم به مراقبت از او ادامه دهید.
وقتی کودکی نیاز به رسیدگی دارد اولویت ذهنی بیشتر ما برای رفع این نیاز وجود زنی است که بتواند نقش مادری را ایفا کند. این در حالی است که پدران در دنیای واقعی بسیاری از نیازهای کودکانشان را براورده می کنند. مثلا با او بازی می کنند. او را برای تفریح بیرون می برند، برای او لباس می خرند و هنگام بیماری برای او دارو تهیه می کنند و ... اما به نظر می رسد در مورد پو همان مادر است که باید علاوه بر مراقبت از غذا و سلامتی و خواب کودک، همه این نقشها را نیز یک تنه ایفا کند. نمی دانم اما شاید الگوی «تک والدی» الگوی مطلوب پو و طراحان آن است. البته در مقابل این ادعا می توان گفت که موبایل ها اساسا تکنولوژی های مبتنی بر رشد فردیت اند و چطور انتظار دارید که مثلا نقشهای متفاوت والدین در نظر گرفته شود؟ اما باز هم سهم عمده نقش های مطرح برای حمایت از پو حداقل در سالهای آغازین زندگی اش همان نقشهایی است که به شکل سنتی بر عهده زنان قرار دارد یعنی مراقبت از خواب و غذای کودک.
براساس مشاهدات شخصی ام فکر می کنم بیشتر کسانی که پو دارند دخترخانم های مجردند. با فرض صحت این مشاهدات، تفسیر آن می تواند دارای جنبه های مختلف باشد. شاید این مراقبت از پو برای آنها حکم تمرین برای نقشی را دارد که می خواهند در آینده ایفا کنند و شاید برعکس حکم نقشی که دوست ندارند به شکل جدی در دنیای واقعی درگیر آن شوند و می خواهند فقط در حد لذتی کوتاه و آنی تجربه اش کنند!
اما چرا به نظر می رسد مردان کمتری پو داشته باشند مگر بزرگ کردن کودک وظیفه ای صرفا زنانه است؟ مگر نمی شود که پدری برای کودکش دارو بخرد تا تبش پایین بیاید یا با او توپ بازی کند تا شاد شود. پس چرا معمولا اقایان علاقه ای به این تمرین پدرانه مجازی ندارند؟ آیا علاقه ندارند یا آنکه آن را خلاف برخی کلیشه های جنسیتی - که نگهداری از کودک را وظیفه اصلی زنان و نه مردان تعریف می کند- می دانند.
بعضی ها که بسیار زیاد به پو سر می زنند می گویند نمی توانند درد و ناراحتی او را تحمل کنند. اینکه موجودی غذا بخواهد و به او ندهیم شبیه شکنجه است. اما واقعا اگر به پو غذا ندهیم چه اتفاقی می افتد؟ هیچ. پو تا بی نهایت منتظر شما می ماند.
مجازی بودن پو باعث می شود که اگر گاهی یادمان رفت به او غذا بدهیم نگران نباشیم ما دقیقا می توانیم تمرین مراقبت غیرمسوولانه را با پو بیاموزیم. دلیل آن هم مشخص است چون پو نمی میرد. با خودمان می گوییم حالا کمی دیرتر غذا بخورد اتفاقی نمی افتد. موضوعی که مشابه اش در دنیای واقعی می تواند به یک فاجعه منجر شود!
اینجاست که واقعیت با همه سختی و تغییر ناپذیریش توی صورت مان می زند. پو مجازی است نه واقعی. امر مجازی برخی از خصلت های امر واقعی را دارد اما «واقعی» نیست.
آپدیت در 3 بهمن 93:
یکی از دوستان زحمت کشیده اند و لینکهایی جهت معرفی این اپلیکیشن ارسال کرده اند. از ایشان ممنونم.
http://cafebazaar.ir/app/me.pou.app/?l=fa
لینک معرفی ویکی پدیا
en.wikipedia.org/wiki/Pou_(video_game)