معنا بخشی های من

نکاتی از یک همایش برفی

هتل برف وسط پیست اسکی آبعلی است. در این فضای سپید سپید، سه شنبه این هفته نخستین همایش گردشگری آبعلی برگزار شد. من دیر خبردار شدم اما از آنجایی که تب مقاله دادن به کنفرانس­ها بین بچه­ها بالا گرفته گفتیم بالاخره ما هم مقاله­ای دست و پا کنیم.

از ارایه مقاله که بگذریم چیزی که الان از آن همایش برفی برایم باقی مانده و هنوز به آن فکر می­کنم این چند نکته است:

اول اینکه دعوت از "مقامات"، "متخصصان" و "مردم" در یک همایش، باعث می­شود که هم سخنران­ها کمی گیج و سردرگم شوند و ندانند نحوه ارایه شان در چه سطحی و برای چه مخاطبی باشد و هم مخاطبان که از گروه­ها و اقشار مختلف هستند بیشتر خسته می­شوند چون هر کدام بسته به سطح دانش و تجربه خود از یکی از سخنرانی­ها بیشتر و از بقیه کمتر استفاده می­کنند و چه بسا برخی از موضوعات را اصلا متوجه نشوند.

دوم اینکه فقط وقتی به عنوان یک دانشجو یا یک استاد دانشگاه در همایشی حضور داری می­توانی انتقاداتت را صریحا مطرح کنی. تمام کسانی که یک رشته ارتباط ولو اندک با یک سازمان یا وزارتخانه دیگر دارند هنگام انتقاد به قول معروف دست و دلشان می لرزد.

سوم اینکه همه ما اهل حرفیم نه عمل. اهل زیاده گویی هستیم نه ایجاز. آن روز فهمیدم که ایجاز چه هنر بزرگیست و متاسفانه ما هر روز از آن دورتر می شویم.

در جامعه، تاکسی، خانه، محل کار و دانشگاه ما هر روز هزاران کلمه بر زبان میاریم اما دریغ از اینکه ده کلمه از صد کلمه­ای که دیگران می­گویند را بشنویم و دریغ از اینکه به یکی از آن ده مورد عمل کنیم. همه نظم و وقت­شناسی را ستایش می­کنیم اما در عمل همه­مان دقیقه نودی هستیم (نمونه بارز این مورد خودم هستم). همه قانونمندی غربی­ها را تحسین می­کنیم اما اکثرمان هنوز عادت نکرده­ایم که حتی کمربندمان را هنگام رانندگی ببندیم. همه از نقش رسانه­های جدید در جهان امروز می­گوییم اما در عمل نه تنها از عهده مدیریت یک پرتال ساده بر نمیایم که حتی نمونه­های موفق خارجی مثلا شبکه های اجتماعی موفق را عامل دست دشمنان تلقی می­کنیم. همه می­دانیم چاپلوسی و تملق­گویی بد است اما همه­مان به شدت چاپلوس­­ایم به نحوی که هنگام یک سپاسگزاری  واقعی واژه صادقانه ای برای بیان احساس مان پیدا نمی کنیم و ... این رشته سر دراز دارد.